[Fic Mo Dao Zu Shi OC] กาลเวลาผันผ่าน

ยามปกติยิ้มแย้มเหมือนหลานซีเฉิน

ยามลำพังทำหน้าเหมือนหลานวั่งจี

ยามหงุดหงิดได้หลานฉีเหรินมาทั้งหมด

นี่คือนิยามของหลานอี้เหริน นามรองฮุ่ยเจิน

.

.

.

.

หากสกุลหลานมิได้มีเพียงหยกคู่

และผู้อาวุโสหลานนั้นมีลูกชาย

แนะนำตัวละคร

หลานอี้เหริน (18)

เด็กหนุ่มสกุลหลานผู้แสนเพียบพร้อมและเข้มงวดกับทุกอย่าง แต่ก็ชอบแหกกฎเองบ่อยๆ

"ถ้าเตี่ยรู้ ข้าต้องโดนไล่ไปคัดกฎตระกูลเป็นแน่"

"ผู้คนน่ะย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามเวลาเหมือนกับรอยย่นบนหน้าของเตี่ยข้า"

.

.

"หลานอี้เหริน!!" เสียงตวาดของผู้อาวุโสหลานฉี่เหรินดังลั่นอวิ๋นเซินปู้จื่อฉู่

"เจ้าหนีออกไปเที่ยวอีกแล้ว ผ้าคาดหัวเจ้าก็ไม่ผูก เมื่อไรเจ้าจะทำตัวดีๆเหมือนวั่งจีบ้าง"

      ร่างโปร่งมิตอบอะไร มือคลี่พัดงามที่ได้จากหวายซังขึ้นมาชม

      "อี้เหริน!" ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้ว

      "ท่านจะตะโกนไปทำไม เจ็บคอบ้างรึไม่ มาๆข้ารินชาให้" มือเรียวเก็บพัดเข้าแขนเสื้อก่อนจะรินชาให้คนแก่กว่า ผู้อาวุโสเองก็นั่งลงด้วยความจนใจ

       เจ้าลูกคนนี้นับวันยิ่งเหลวไหล ร่างกายก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก

       "ท่านมิต้องเป็นห่วงหรอกน่า ข้ายังไม่ตายง่ายๆหรอก" หลานอี้เหรินยกชาขึ้นดื่ม

       "เจ้าเป็นลูกคนเดียวของข้า ข้าห่วงเจ้ามาเจ้ารู้ใช่มั้ย" หลานฉีเหรินมองหน้าคนเป็นลูก

       "ข้ารู้น่า" หลานอี้เหรินตอบอ่อมแอ่มเสมองไปทางชั้นหนังสือด้วยความเขิน

----------------------------------------------------------------

อะฮ่อยย งอกฟิคใหม่อีกแล้วค่า เรื่องเก่าคือดองสักครู่

ฝากน้องคนนี้ไว้ในอ้อมมอกอ้อมใจนะคะ